In de maand augustus zal ik tweewekelijks een column schrijven voor dagblad Trouw. In totaal zal het gaan om zes stukken waarin ik thema’s die mij aan het hart gaan en actualiteiten zal voorzien van een Ronitiaanse blik.
Lees hier mijn eerste column: De reacties op het Laurentien-nieuws doen mijn wenkbrauwen fronzen
Hier de tweede: Ieder conflict, iedere oorlog zou een eigen taal moeten krijgen
En hier nummer drie: Groepsbelediging is geen mening
Nummer vier is hier te lezen: Het clichébeeld van de gewone Nederlander
Nummer vijf, Niet gezellig zonder drank? Dat is een probleem, lees je hier
En de (voorlopig) laatste, nummer zes, verscheen zaterdag 31 augustus 2024. Lees hem hier
Ernst de Beaufort
17 augustus 2024 at 18:52
Jezus, Ronit, wat een fantastische column van jou staat er in Trouw vandaag. Alle dingen die ik tegen gesprekspartners probeer te zeggen (op onhandige manier, veel te omslachtig) weet jij te verwoorden in een column. Top!
Dat stomme geneuzel of wat er gebeurt nou wel of niet genocide is, of het nou wel of niet apartheid is in de Westbank, wat doet het er nou toe? Wat er gebeurt dat is gruwelijk genoeg zonder welk label dan ook. Dat willen benoemen is -zoals je al zei- volkomen kleinzielig gepruttel van Nederlanders onder elkaar. Daar wordt de wereld geen iota beter van en leidt vooral af van belangrijkere zaken.
Ik (pvda-lid , getrouwd met Israelische beauty) was dit voorjaar betrokken bij de congressen van PvdA en GL en daar waren we als Joods en Joods-geassocieerde PvdA-leden druk bezig met de Groenlinks jongeren van Dwars, die met open ogen in de valkuil aan het trappen waren die jij beschrijft: het labelen en dan dus denken dat je de wereld verbeterd hebt.
Maar…. om eerlijk te zijn, ik ben ook wel iemand die kan labelen. Ik heb zelf ook een oordeel over goed en slecht. In mijn bescheiden mening is er in het Middenoosten een strijd bezig tussen de Extremisten en de Gematigden, tussen de oorlogsvoerders en de vredelievenden. De oorlogsvoerders (Hamas, Likud, Hezbollah, kolonisten, Iraans opperbevel, Ben Gvir, etc.) hebben nu de macht, hebben elkaar nodig om te overleven. Hoe meer misdaden de tegenpartij tegen de eigen bevolking pleegt, hoe meer ze de eigen misdaden gerechtigd vinden. Hoe meer oorlog, hoe meer rechtvaardiging. Een soort Hegeliaanse Verelendung.
Aan de andere kant staan mijn vrienden in Palestina (Oost Jerusalem) en mijn vrienden en schoonfamilie in Israel (Rehovot) en allemaal zeggen ze dat ze vrede willen en in staat zullen zijn de andere te verdragen. Maar zij – en ik denk/hoop dat ze nog steeds de meerderheid in vm mandaatgebied Palestina zijn – zijn de gijzelaars van de extremisten de oorlogvoerders.
Nou ja, ik weet niet of je op dit soort reacties zat te wachten, maar ik wilde het even kwijt. En vooral dus dat je mijn hele weekend goed gemaakt hebt met je column. Waarvoor dank. Ik verheug me op de volgende columns.